Matka kulturystka - post bynajmniej nie o fitnessie :)

Źródło:KLIK

Od paru tygodni jeżdżę do mojej mamy na zmiany opatrunków. I do póki nie spadł śnieg można było mówić o komforcie podróży :). Niestety od kiedy nawiedził nasz kraj ten potworny biały kataklizm matka z dzieckiem podróżującym wózkiem powinna chyba siedzieć w domu :(. 

Skąd te wnioski?

Pierwszy "kłopot" kogo ubrać pierwszego siebie czy dziecko? jak dziecko to się spoci, jak siebie to za biegającym brzdącem trudniej nadążyć. 

"Kłopot"  nr. dwa  jak z trzeciego piętra znieść wózek warzący bagatela około 30kg? Skąd to 30? Ha!

Wózek (wersja spacerówka) waży około 14kg. Dzieć ważony niedawno miał na liczniku 11,5 kg doliczając w to ubranie buty itp. liczymy na oko jakieś 12,5 kg. Czyli mamy już jakieś 26,5 kg. Zabieramy ze sobą różne szpeje dla młodego co by się przez te 5 przystanków autobusowych nie wyżywał wrzaskiem na współpasażerach niedoli w tym picie, jedzenie i własna torebka powiedziałbym, że spokojnie dwa dodatkowe kilogramy już mamy. Czyli już 28,5kg.

Wózek "znosimy" przez spychanie :P . I opcje są dwie, dziecko na rekach wózek przed sobą, opcja nr. dwa dziecko zostaje na półpiętrze, modlimy się przez te kilka schodów, żeby jednak samodzielnie nie zechciało złazić na dół. Długo stosowałam opcję nr. jeden. Teraz stosuję opcję nr. dwa - przy czym młody siedzi na schodach i na razie się cieszy. Pewnym jest, że opcja ta będzie musiała ulec zmianie jak tylko fascynacja siedzeniem na schodach minie, co może nastąpić lada dzień.

Starabanilismy się z trzeciego piętra :). W zasadzie już leje nam się po doopie. Teraz tylko  mała wojenka, głównie podchodowa, jak uwięzić młode w wózku. Zagadywanie o wspaniałej podróży czasami daje efekt, jak nie to stosujemy inne fortele :). 

W końcu na dworze. Ale, ale... zaczyna się. Mały wkurw już się uwolnił w momencie kiedy pierwsze stróżki potu potoczyły się po plecach. Teraz pod blokiem chodnik nie odśnieżony jeno piaskiem posypany. Ok to rozumiem - pani sprzątająca ma masę klatek do posprzątania, lata swoje też ma, a i tak robi co może i chwała jej za to. Na chodniku pod klatką przynajmniej dupy nie potłukę, na pisaku się nie ślizgam i ok. 

Próbujemy przebić się na przystanek. I przebić to słowo odpowiednie. O ile ulice odśnieżone, to chodniki już nie. Niczym nie posypane, szklanka pod butami, z boku zaspy po kolana. Wkurw już urósł, nam leje się po całych plecach, zaciskając zęby i sapiąc jak lokomotywa prze się do przodu przez zaspy.Osiągamy cel: Przystanek autobusowy.

Podjeżdża autobus niskopodłogowy, super nie? No właśnie nie!  Kierowca, staje od krawężnika pięćset miliardów kilometrów więc wózek trzeba wtaszczyć samemu. Krzyż mnie nawala, wkurw dostaje czerwonych oczu. Myślę sobie naiwnie, nie wiedział (kierowca, nie wkurw), że będę wsiadać, źle mu się podjechało itp...

Jedziemy te pięć przystanków. Myślę sobie, jak wcześniej podjadę pod wyjście to kierowca zauważy, bliżej podjedzie nie będę dźwigać. A gdzie tam... znowu zatrzymuje się lata świetlne od krawężnika. Starszy pan ledwo chodzący chce mi pomagać wynieść wózek. Kurwa mać! Nie nie zdzierżyłam, wkurw dostał czerwonych oczu. Poleciałam do kierowcy, że ma mi podjazd odtworzyć. A on do mnie z pytaniem? Nie może sobie Pani znieść wózka jak go sobie Pani wniosła. Nosz ty .... ! W sposób dość niespokojny ustaliłam z kierowca co leży w jego obowiązkach i do czego służą autobusy niskopodłogowe. Kalpę otworzył. Ja wózkiem wyjechałam, na chodnik - nie posypany. I w śniegu po kostki brnęłam do rodziców, a raczej do mamy. Sapiąc ja stara lokomotywa, mokra jak mysz dotarłam na miejsce. I tak oto tyle, że bez przepychanek słownych wizytujemy babcię. 

Matka kulturystką być musi! I basta! 

Szkoda tylko, że nie odbija się to na liczniku mojej wagi łazienkowej, chyba się popsuł :P